کتاب سرهنگ کسی ندارد برایش نامه بنویسد نشر موسسه فرهنگی هنری نوروز هنر

سرهنگ در قوطی قهوه را باز كرد و مطمئن شد یك قاشق چایخوری بیشتر از آن باقی نمانده است. ظرف شیرجوش را از روی اجاق برداشت، نیمی از آب را روی زمین خاكی ریخت، و با یک چاقو داخل قوطی را آن قدر تراشید كه آخرین ذرات پودر قهوه مخلوط با زنگ زدگی های قوطی داخل شیرجوش ریخت.

سرهنگ، همان طور كه منتظر بود تا قهوه جوش بیاید، كنار اجاق كوچكی نشسته بود كه از گل پخته شده ساخته شده بود و انتظاری سرشار از اعتماد و معصومیت داشت، حس كرد كه انگار قارچ ها و سوسن های سمی در امعاء و احشایش رشد می كنند . ماه اكتبر بود.

صبحی بود كه حتی برای آدم هایی چون او كه از چنگ صبح های زیادی مثل آن روز جان به در برده بودند، به سختی قابل تحمل بود . در طول پنجاه و شش سال از زمانی كه آخرین جنگ داخلی پایان یافت سرهنگ هیچ كار دیگری انجام نداده بود، جز انتظار. اكتبر یكی از معدود چیزهایی بود كه از راه می رسید.