کتاب آدمکش کور نشر گروه هنری باران خرد

ده روز از پایان جنگ می‌گذشت که خواهرم ـ لورا ـ خودش را با ماشین از روی پل به پایین پرت کرد. پل در دست تعمیر بود و لورا درست از روی علامت خطری که به همین منظور گذاشته بودند عبور کرد. ماشین با شاخ و برگ تازه‌ی درختان برخورد کرد و آن‌ها را شکست و بعد آتش گرفت و پس از آن هم با چرخشی از روی پل به داخل نهر کم‌عمقی که از سطح خیابان سی متر فاصله داشت، افتاد. تکه‌های شکسته‌ی پل روی ماشین فرود آمد و از لورا فقط یک بدن سوخته و متلاشی شده باقی ماند.

پلیس با من تماس گرفت. چون ماشین حادثه دیده متعلق به من بود آن‌ها توانسته بودند از روی پلاک ماشین شماره‌ام را پیدا کنند. می‌دانستم که پلیس به خاطر اعتبار خانوادگی ریچارد سعی داشت خیلی مؤدبانه این خبر را به من بدهد. پلیس عقیده داشت که احتمال دارد لاستیک ماشین به گاردریل گیر کرده باشد یا ترمز ماشین اشکال داشته و به‌موقع متوقف نشده است، اما باید می‌گفتند که دو شاهد زنده ـ یک وکیل و یک کارمند بانک ـ صحنه‌ی تصادف را دیده‌اند و متوجه شده‌اند که لورا، خودش به‌عمد ماشین را به سمت راست پل منحرف کرده و درست مثل آدمی که از پیاده‌رو پایش را به وسط خیابان می‌گذارد لورا هم ماشین را به سمت پل هدایت کرده و این حادثه را به وجود آورده است. چیزی که باعث جلب‌توجه و دقت آن‌ها شده بود، دستکش‌های سفید لورا بود.

من می‌دانستم که دلیل این حادثه ایراد در ترمز ماشین نبوده است. لورا برای این کارش دلایل خودش را داشت. البته شاید دلایل او مانند دلیل دیگر آدم‌ها نبود ولی به‌هرحال این کاری بود که خودش انتخاب کرده بود. کاری سخت بی‌رحمانه!

به پلیس گفتم: «گمان کنم کسی باید برای تشخیص هویت بیاید. من این کار را انجام می‌دهم.» صدایم انگار از ته چاه درمی‌آمد. واقعیت هم همین بود. نمی‌توانستم به‌درستی حرف بزنم. تمام عضلات صورتم از شدت درد منقبض شده بود. احساس می‌کردم همین الان از دندان‌پزشکی آمده‌ام. خیلی از دست لورا عصبانی بودم، اما بیش‌تر از دست پلیسی که قصد داشت به من بفهماند لورا به‌عمد این کار را کرده است، خشمگین شده بودم. سرم سنگین شده بود و یک دسته از موهای جلوی پیشانی‌ام، مانند قلم‌مویی که به جوهری آغشته شده باشد، در جلوی چشمم مدام تکان می‌خورد.

-از متن کتاب-