این کتاب حاصل پژوهشهای مستقل و متعدد نویسنده، در طول تحصیل رشتۀ پژوهش هنر با گرایش مورد علاقه او؛ هنر والای موسیقی بوده و بهرهگیری از رهنمودهای حکمی، فلسفی و نظری مرتبط با موسیقی ایرانی محور ارتباطِ ساختاری مطالب آن است. در بخش پایانی سعی نویسنده بر این بوده تا با ارائۀ چکیدۀ مطالب نگارش شدۀ پیشین در باب مفهوم «سنّت» در موسیقی ایرانی در کتاب تحلیل زیبایی-شناسی موسیقی دستگاهی ایران، بازتعریفی از واژۀ سنّت بر مبنای آموزههای فسلفی و حکمی در فرهنگ و فلسفۀ ایرانی-اسلامی ارائه نماید که مشخص گردد مقصود از این واژه در بسیاری از مطالب نگارش شده در باب موسیقی سنتی ایران نه به معنای تکرار و عادت؛ که به معنای نوعی تفکر مقدس و وجودی است که از نهانخانۀ عوالم معرفتیِ هنرمندانِ این عرصه به گوش مخاطبان این هنر میرسد.