کتاب استانداردهای مدیریت مورد در مددکاری اجتماعی نشر اندیشه احسان

«مدیریت مورد» یعنی تعیین زمان مشخص برای توسعه و رشد و ظهور حرفه‌ای مددکاری اجتماعی که تا قرن بیست و یکم همچنان بدون تغییر باقی مانده است. براساس مطالعه معیاری که اتحادیه ملی مددکاران اجتماعی بر روی مددکاران اجتماعی دارای مجوز در ایالات متحده، انجام داد، مشخص شد که در بسیاری از مشاغل اجتماعی، «مدیریت مورد» یک جزء جدانشدنی است و شمار قابل توجهی از مددکاران اجتماعی بیش از نیمی از وقت خود را صرف مسئولیت‌های مرتبط با «مدیریت مورد» می‌کنند (ویتاکر، ویسی میلر، و کلارک، ۲۰۰۶، ص ۱۹). پرستاران و متخصصین دیگر هم «مدیریت مورد» را اعمال می‌کنند و همکاران مشاور (که اغلب به عنوان متخصصان پشتیبانی همکار شناخته می‌شوند) هم در این زمینه نقش مهمی ایفاء کرده‌اند. پس از یک قرن ظهور «مدیریت مورد»، توجه جدیدی را به خود جلب کرده است. با توجه به محدودیت‌هایی که در بودجه دولتی و خصوصی برای آموزش، مراقبت‌های بهداشتی، مسکن و خدمات اجتماعی وجود دارد، هماهنگی خدمات به عنوان یک استراتژی برای بهبود کیفیت و نتایج در نظر گرفته می‌شود، در حالی که هزینه‌ها‌ نیز کاهش می‌یابند (براون، ۲۰۰۹، مرکز بیمه بزرگسالان و خدمات بیمه، ۲۰۱۱؛ سیلو- کارول، ادوارد، ولاشبروک، ۲۰۱۱؛ وزارت امور خارجه جانبازان ایالات متحده، ۲۰۱۱). با این وجود، پژوهش‌ها بیشتر نشان داده‌اند که اثربخشی مدل‌های «مدیریت مورد» در موردهای مختلف با جمعیت خاص امکان‌پذیر است (آژانس پژوهش‌ها و کیفیت بهداشت و درمان، ۲۰۱۱، کولهانه، پارکر، پوپ، گراس، سیکس، ۲۰۰۷، اندرپلاسچن، وولف، راپ، بروکرت، ۲۰۰۷). علاوه بر این، با توجه به تمرکز بر روی هیئت مدیره شغلی (موسسه پزشکی، ۲۰۰۸)، وظایفی که پیش‌ از این در برخی مواقع توسط مدیران مورد انجام می‌شد، در میان چندین کارمند، از جمله داوطلبان (بنیاد رابرت وود جانسون، ۲۰۰۹) تقسیم می‌شوند. در این زمینه، مدیران مددکاری اجتماعی هم با فرصت و هم با چالش روبرو هستند. آنها با دیدگاه شخصیتی در محیط، مبتنی بر نقاط قوت و ضعف به خوبی آموزش دیده‌اند تا سیستم‌های پشتیبانی (شامل سیستم‌های ارائه خدمات، منابع، فرصت‌ها و حمایت‌های اجتماعی طبیعی) را گسترش و بهبود دهند که این خود باعث پیشرفت رفاه افراد، خانواده‌ها و جوامع خواهد شد. علاوه بر این، مددکاران اجتماعی مدت‌ها است که به این نتیجه رسیده‌اند، روابط درمانی بین متخصص و بیمار نقش مناسبی در «مدیریت مورد» دارد. این مهارت، تخصص مددکاری اجتماعی را هم‌چون یک رهبر در زمینه «مدیریت مورد» قرار می‌دهد. با این حال، چنین رهبری‌ نه تنها مستلزم ادغام مهارت‌های عمل مستقیم و استراتژی‌های اداری است، بلکه نیازمند توسعه پایه‌های مدنی برای مدیریت‌های اجتماعی نیز است. این استانداردها برای افزایش مورد‌های مدیریت مددکاری اجتماعی و کمک به مردم در درک نقش حرفه‌ای مددکاری اجتماعی در «مدیریت مورد» طراحی شده‌اند.