قصه از اینجا شروع میشود که ما در عالم الوهیت به شکل نور بوده و به ستایش خدای رحمان مشغول بودیم. در آنجا هر چه هست خوشی، خوبی و نیکی و کار درست و ثواب است. چون آگاهی محض از خوب بودن هر کاری وجود دارد. لکن در آنجا ارواح نمیتوانند با انجام دادن کاری ارتقاء پیدا کنند چون پدیده جبر و اختیار مثل کره زمین وجود ندارد. در آنجا ارواح جسوری که تمایل به کسب ارتقاء و پیشرفت بیشتر و نزدیک شدن به لقاء خداوند را دارند و داوطلب میشوند که به کره خاکی سفر کرده و در آنجا با توجه به پدیده جبر و اختیار افراد قادر هستند کار نیک یا کار ناشایست را انتخاب کنند که با انجام کارهای نیک روح افراد ارتقاء پیدا میکند و جایگاهش در عالم الوهیت در نزد پروردگار هستیبخش بالاتر میرود.