اگر نتوان گفتگو (Dialogue) را اصلیترین بخش داستان دانست، به جرأت میتوان گفت یکی از عناصر مهم و برجستۀ آن است. در این میان نوع و قالب اثر ادبی تفاوتی هم از از نظر مدرن بودن یا کلاسیک بودن و یا داستانهای منظوم و یا منثور بودن ندارد. گفتگو به عنوان یکی از اجزای تشکیل دهندۀ یک اثر ادبی و روایی، داستان را پیش می برد، شخصیتها را معرفی میکند، به زنده بودن و پویایی داستان کمک میکند، فضاسازی کرده و خواننده را همراه خود میکند و البته همۀ اینها در گرو این نکته است که داستانپرداز و هنرمند بتواند نخست توازنی بین داستان و گفتگوهای آن برقرار کند و در مرحلۀ بعد از عهدۀ نوشتن گفتگوهایی برآید که شاخصههای مختلف گفتگو را داشته باشد؛ چرا که نوشتن داستان هنر بزرگی است ولی نوشتن گفتگوهای داستان، هنری والاتر. شاید بتوان گفت که داستان را با آموزش و مطالعۀ مستمر، میتوان فرا گرفت و به نوشتن آن پرداخت، اما گفتگوهای آن را نه. دلیل این صحبت این است که همان طور که به اندازۀ افراد دنیا لحن و لهجه و بیان داریم، به همان اندازه هم شخصیت داستانی با بیان خاص خواهیم داشت که فقط هنرمند توانا را میطلبد تا بتواند از عهدۀ گفتگویی برآید که منحصر به فرد ویژۀ همان شخصیت باشد. در این کتاب با ریزه کاریهای نوشتن گفتگوهای داستانی آشنا می شوید.