با انتشار آثار استاد، بار ديگر اسامی ماههای باستانی رواج يافت، تقويم فارسی جای گاهْشماری بيگانه را گرفت، ايرانيان نامهای پارسی بر فرزندان خويش نهادند. بازسازی و مرمت آثار باستانی در دستور كار دولت قرار گرفت. رشته زبانهای باستانی در دانشگاهها مورد پژوهش و تدريس واقع شد و دانش باستانشناسی به ياری تاريخنويسی شتافت. به طور كلی همان نهضتی كه با خلق شاهنامه در عهد گُمشدگی فرهنگی و بازيابی هويت ملی به وجود آمد، با چاپ كتابهای پورداود در عصر حاضر پديدار گشت و ايرانِ بخواب رفته را به خويشتن خويش بازگردانيد...
-از متن کتاب-