کتاب سپیداری که به باران می پیچد نشر نهر

ایرانی وقتی سخن می‌گوید، شعر می‌گوید. بدون آن‌که خود بداند همه آرایه‌های زیبای فارسی در سخنش جاری‌ست. پریسکه شعری است که کوتاه شده‌ی سخن ایرانی‌ست. پریسکه همیشه بوده، هست و خواهد بود. از خصوصیات زیبای این قالبِ شعر که مورد توجه این‌جانب قرار گرفت ایجاز و خلاصه‌گویی بی‌نظیر آن است. این روزها مردم در سراسر جهان به هر چیز خلاصه شده و کوتاه شده‌ای روی آورده‌اند. آن‌ها غذاهایی که سریع آماده می‌شود را انتخاب می‌کنند، خانه‌هایی را انتخاب می‌کنند که حداقل فضاها را برای انواع نیازها تأمین کند و دیگر از سرسراها و هشتی‌ها خبری نیست. داستان‌های کوتاه را به رمان‌های چند جلدی ترجیح می‌دهند و می‌بینیم که در شعر نیز این اتفاق می‌افتد. یک پریسکه خوب خلاصه‌شدنی نیست و هیچ شاخ و برگ اضافه‌ای ندارد. شاید هر فارسی‌زبان خوش‌فکری خوب که فکر کند و کمی از سرمایه احساسی‌اش مایه بگذارد، بتواند حداقل یک پریسکه خوب داشته باشد. در آینده، جایگاه پریسکه در ادبیات فارسی مشخص خواهد شد. این شعر از دل مردم برخاسته و دل‌نشسته نیز می‌باشد.