این کتاب، صورت مکتوب گفتههایی است صمیمانه که گویندهای از متن تودهها که مشابهش همهجا هست، به زبان محاوره گفته است، بیآنکه دغدغه لفظ و کلمه و کلام داشته باشد واین ویژگی چنان برجسته است که گاهی به نظر میرسد او در خلوت خویش نشسته، غافل از اطراف و اطرافیان، با یاد گذشتهاش، تنها برای دل خویش خاطرات و خطراتی را که از سر گذرانده، نابسامان باز میگوید. روایتهای راوی کتاب از منظری، به حماسهای شفاهی از گونه اساطیری میماند. گوینده در طرح دیدهها و شنیدههایش و شرح چشیدهها و اندیشههایش بسیار راحت و طبیعی سخن میگوید. نقل حوادث متن کتاب چونان وقایع حماسهای است که روایت آن«با پس رفتن و مکرر گویی و پیچیدن به دور خود و باز سازی صحنهها و بازگشت مدام به مبدأ حرکت و حتی به زمان مقدم بر آن، ادامه مییابد؛ اما از سوی دیگر این تکرار و دوباره گوییها، واقع گرایانه است.»