معرفی، خرید و دانلود کتاب بوی کاهگل آواز پرنده

بالاخره‌ پس‌ از‌ سال‌ها‌ تأخیر،‌ آنچه‌ که‌ باید،‌ اتفاق‌ افتاد.‌ من‌ فقط‌ خوشحال‌ نیستم،‌ ذوق‌زده‌ام.‌ خوب‌ می‌دانم‌ که‌ این‌ ذوق‌زدگی‌ فقط‌ از‌ سر‌ رفاقت‌ من‌ با‌ محمدابراهیم‌ جعفری‌ نیست.‌ یادم‌ هست‌ چند‌ سال‌ پیش ‌فردی ‌منتقد ‌از ‌من ‌پرسید: «شما‌ فکر ‌می‌کنی‌ خودت‌ هنرمندی؟!» ‌جواب ‌دادم: «نمی‌دانم!» ‌... اما‌ خوب‌ می‌دانم‌ که‌ حدود ‌شصت‌سال ‌با‌ انواع‌ هنرمندان‌ ارتباط‌ دوستی ‌دور ‌و‌ نزدیک‌ داشته‌ام، ‌شاعر... نقاش... موسیقیدان... ‌و‌ بالاخره‌ فیلم‌ساز...‌ ‌و ‌آموخته‌ام‌ تشخیص دهم‌ که‌ چه‌ کسی‌ ذاتاً‌ هنرمند است‌ و ‌چه‌‌کسی ‌با‌ باد ‌به ‌غبغب‌ انداختن ‌و ‌تفرعن ‌و‌ نوچه‌پروری‌ آثارش ‌را ‌به‌ مردمان ‌تحمیل‌ می‌کند. ‌طی‌ همهٔ ‌این ‌سال‌ها‌ چه‌ نادر ‌بودند‌ کسانی‌ که‌ ذات‌ هنرمندشان،‌ مرا‌ به‌ شگفتی‌ واداشت،‌ و‌ بی‌تردید‌ محمدابراهیم‌ جعفری ‌یکی ‌از ‌آن‌هاست. طنز‌گزندهٔ او ‌در‌ بعضی‌ از‌ اشعارش‌ همیشه ‌مرا ‌در ‌فضایی ‌میان ‌اشعار ‌عبید‌ زاکانی ‌و‌ ایرج‌میرزا قرار ‌می‌داد. ‌یاد‌م نمی‌رود ‌در ‌آن‌ شب‌‌هایی‌ که‌ بر ‌سرمان‌ بمب‌ و ‌موشک ‌می‌بارید،‌ او‌ در ‌جمع‌ دوستان‌ دو‌تارش ‌را ‌برمی‌داشت،‌ ضرب‌آهنگی‌ را‌ تکرار‌ می‌کرد‌ و‌ با‌ صدایی‌ خش‌دار‌ برایمان‌ می‌خواند: «جنگلا‌ پُرِ‌ تَمِشکه!» ‌و ‌ما ‌دوستان ‌در ‌آن‌ شب‌های‌ غم‌آلود،‌ با ‌احساسی‌ میان‌ گریه‌ و ‌خنده ‌با ‌او‌ همدل ‌و همزبان‌ و هم‌آواز می‌شدیم.‌ مگر‌ نه ‌این‌ که‌ او ‌در ‌پایان‌ شعری‌ گفته:‌...«گاه ‌خندان‌ می‌گریم... گاه‌ گریان‌ می‌خندم...‌ عاقلان‌ می‌گویند:... من‌ هنرمندم!» بعدها‌ از ‌روش‌ آوازخوانی‌اش‌ که ‌ایرانی ‌بود،‌ محلی ‌بود،‌ غیرمتعارف‌ بود، ‌اما‌ اصیل‌ و ‌امروزی‌ بود،‌ کسانی‌ برداشت‌ کردند، ‌به‌ شهرت ‌رسیدند ‌و‌ کمتر‌ کسی‌ دانست‌ که‌ او‌ آغازگر ‌آن‌ راه‌ بود.