کلمه و تصویر از دیر باز دو نوع ابزار بیانی برای ارتباط میان انسانها بوده است. از یک سو در هنرهایی مانند نقاشی، گرافیک و سینما بیشتر از تصویر و در هنرهایی مانند شعر رمان و نمایش بیشتر از کلمه استفاده می شود. از سوی دیگر در سرزمین های مختلف از نظر پیشینه ی هنری، هنرهای کلامی و در سرزمین های دیگر هنرهای تصویری رواج و ارزش بیشتری داشته است. در سرزمین های شرق و به ویژه ایران، شاعران با ذوق و قریحه، کلمه را با سعدی، مولوی فردوسی، حافظ و... به اوج رساندند. در سرزمین های غربی و به ویژه اروپا، نقاشان و عکاسان غربی با مکتب ها و سبک های مختلف هنری، ارزش های تصویری متعالی را به جهان عرضه داشتند. از هم نشینی دو نوع وسیله بیانی از دو سرزمین با فرسنگ ها فاصله و از دو تاریخ با فاصله چند قرن، ارزش های هنری جدیدی خلق خواهد شد مانند مجمع البحرین (تلاقی دو دریا) در تعبیر قرآنی آن و یا دو بی نهایت که انسان را به درک جدیدی از هستی می رسانند …