کتاب شاهنامه‌ ی فردوسی؛ از رفتن کاووس به مازندران تا پایان داستان رستم و سهراب
جلد چهارم

نامه‌نوشتن کاووس به شاه مازندران پس ‌از این‌که رستم کاووس و پهلوانان ایرانی را از بند دیو سپید و شاه مازندران رهانید، کاووس دبیری را فرا‌خواند و نامه‌ای پُر از بیم و امید برای شاه مازندران بر روی حریر سپید نوشت. دبیر دانشمند نامه را به‌زیبایی نوشت و در آن از خوبی و زشتی تقریر کرد. نخست از خداوند دادگر که تمام گیتی را به ‌وجود آورده و به انسان عقل داد و آسمان گردون و گستاخی و خشم و عطوفت را آفرید، یاد کرد. پس چنین نوشت: «این نامه از جانب کی‌کاووس، شاه ایران‌زمین، به ‌پادشاه مازندران که با دیوان و جادوگران هم‌زبان بود. ای گرفتار بند غرور! بدان که رسم دنیا چنین است که اگر دادگر باشی و آیینت پاک باشد، همه تحسینت خواهند کرد؛ ولی اگر طینتت ناپاک و کردارت زشت باشد، از زمین و زمان سرزنش خواهی شنید. بدان که اگر پادشاه دادگر باشد، هیچ‌کس نمی‌تواند از فرمان او سر باز زند. نگاه کن که خداوند چگونه سزای گناهکاران را داده و از دیوان و جادوگران دمار برآورده. حال که بازی روزگار را دیده‌ای باید که روح پاک و عقل، آموزگارت شود؛ پس همان‌جا بمان و بر تخت مازندران بنشین و مانند بزرگان نزد من بیا، چراکه تو را توان جنگ با رستم نیست. پس به‌ناچار باید سلاح بر زمین گذاری و باج دهی. اگر تخت و پادشاهی مازندران را می‌خواهی، باید چنین کنی؛ وگرنه باید همچون ارژنگ و دیو سپید دست از جان بشویی. نمی‌دانی وقتی رستم عزم جنگ کند، از برق شمشیرش نهنگ در دریا می‌سوزد.» -بخشی از کتاب-