کتاب شعری به رنگ بهار نشر بید

خواستم دردا رو از روی تنم، روی کاغذ بیارم. شروع کردم به نوشتن؛ از زخم روی چهره دنیام گرفته تا زخم روی تن مردمم! خودم رو مثل جوهر خشک و مات مدادم ریختم روی ورقا... ورقا تموم شد و مدادم به ته رسید! من موندم و یه عالم حرف که از زندگیم جا موند! من شدم آدمی که توی بلاتکلیفی‌هاش غرق شد! من شدم یه نویسنده بی‌مداد و بی‌ورق که حرفاشو قورت داد! -بخشی از کتاب-