مَن نَه مَنَم که خَستهام از غَمِ جان شِکسته ام
کَز هَمه کَس به غیرِ غَم رَسته دِل و گُسستهام
سُوی کُجا رَوَد دِلم کُو به خطا رَوَد دِلم
رَفته زِ کوی و مَنزِلم دل به هَر آن که بَسته ام
مِیل غَمش به جان مَن تازه کند فَغان مَن
کَز غَمِ جان شکسته و دَر رَهِ جان نِشستهام
گرچه هَوای عاشقان تیرِ بَلای جانشان
لیکَن از این بَلای تَن چَشمِ طَلب نَبستهام
مَنزل دل سَرای غم خون جِگر بَهای غم
چون بَرَم این راه گران با دل و جانِ خَستهام
گریه چه حاصِلَت دَهَد راضی اگر خود آتشی
پیش غریبه گان بِگو از دلِ خُون خُجسته ام