هیچ گاه در باورم نمی گنجید که روزی بر من بیاید و بخواهم در مورد پدرم یعنی مرحوم مغفور حاج محمد تقی انصاریان، کتابی را تدوین کنم در حالی که با همان قلمی که در اواخر می نوشت، بنویسم و بر همان صندلی ای که تکیه می زد، نشسته باشم. پدری که مهربانیش زبانزد خاص و عام بود و من در تمام لحظات زندگی سعی کردم از او درس اخلاص، اخلاق خوش، مردمداری، صداقت، جدیت در کار، صمیمیت، عبادت های طولانی، توکل، سکون و آرامش نفس، دوری از کبروغرور، رضایت از تمام لحظات عمر، دستگیری از نیازمندان، مطالعه زیاد و صله رحم بگیرم.