در تاریخ ادبیات (و هنر) باختری، خیال شیوهای مرسوم در بخش اعظم آثار بوده است نه واقعگرایی. گرچه میتوان بحث کرد که فانتزی، به شکل گونهی ادبی، تنها در پاسخ (و همزمان با) ظهور تقلید از واقعیت (یا واقعگرایی) ظاهر میشود. صرفاً وقتی ایدهی واقعگرایی تعمدی مطرح باشد بحث ادامه پیدا میکند و ایدهی فانتزی تعمدی نیز مطرح میشود. با این وجود، رمان روم و یونان باستان، رمانس قرون وسطی و نثر و نظم نوین در ابتدا، همگی بهطور مشترک از مواردی استفاده میکنند که از نظر ما مَجاز از فانتزی است: دگرگونیهای جادویی، هیولاهای عجیب، جادوپیشهگان و اژدهایان و وجود دنیایی ماورأالطبیعه.