کتاب لیلیت اثر سمیرا ی نشر انتشارات سخن

پسربچه پابرهنه در نخلستان می‌دوید، دست‌هایش را روی صورت آفتاب‌سوخته‌اش سایه کرده بود و با چشمان ریز شده نخل‌ها را زیر و رو می‌کرد. تنش خیس از عرق بود و پاهایش زخمی از خار و خاشاک زمین. سینه‌اش را پر باد کرد و فریاد زد: ـ لیلا... با چشم بالا و پایین هر نخل را می‌کاوید و دوباره صدا می‌زد "لیلا"! نفس‌زنان ایستاد و دست روی پا گذاشت و خم شد. دست به پیشانی کشید و دوباره با چشم نخل‌ها را جست، چشمش به بلندترین نخل و دختری افتاد که بالای آن خرما می‌چید. نفسش را آسوده بیرون ریخت و لنگ‌زنان به آن سمت حرکت کرد. زیر آفتاب کم‌جان دم غروب، اما خرماپزان خوزستان دختر جوان روی بلندترین نخل، خود را با پورند بالا کشیده و فارغ از دنیا، خرما توی زنبیل می‌ریخت. چشمان وحشی و سرمه کشیده‌اش روی خرماهای رسیده دودو می‌زد، با وسواس دست ظریفش را که پشت آن منقوش به خال‌کوبی ماه و خورشید بود به خرماها می‌کشید و می‌چید. عرق از شقیقه‌هایش می‌جوشید و لابه‌لای موهای سیاه مواجش که از لای شیله‌ی ابریشم سرش بیرون ریخته بود راه پیدا می‌کرد و می‌سرید پایین. با صدای پسربچه که پایین نخل ایستاده بود به خود آمد: ـ ‌اوی لیلا... اوووی. سر پایین انداخت و داد زد: ـ ها... چی می‌گی عبدالحسن؟ عبدالحسن دستانش را دور دهان گذاشت و از حنجره فریاد زد: ـ بیا پایین، دارن می‌آن.