کتاب راهنمای پیشگیری از آسیب در پاراجودو اثر محمدرضا محمودخانی نشر انتشارات حتمی

در حالی که جودو از ورزش‌های قدیمی در بازی‌های المپیک به شمار می‌رود، جودوی پارالمپیکی یک رشته ورزشی بسیار جوان است. اولین حضور جودو در بازی‌های پارالمپیک به بازی‌های ۱۹۸۸ برای مردان و سال ۲۰۰۴ برای زنان مربوط است و کماکان منحصر به ورزشکاران دارای نقص بینایی (Visual Impairment) است. مشابه جودوی المپیکی، جودوکاران پارالمپیک نیز به دو گروه جنسیتی و وزنی تقسیم می‌شوند. علاوه بر این، جودوکاران پارالمپیک بسته به اختلال بینایی در سه کلاس بینایی (B۱، B۲، B۳) طبقه‌بندی می‌شوند. کلاس‌بندی ورزشکاران بر اساس بینایی، اصلی‌ترین وجه تمایز جودوی پارالمپیکی است که باعث شده برخی قوانین مسابقه متناسب با شرایط ورزشکاران تعدیل شود یا تغییر یابد. با این وجود به لحاظ تکنیکی تفاوتی میان جودوی المپیکی و پارالمپیکی وجود ندارد. در سال‌های اخیر علاقه به این ورزش بطور مداوم در حال افزایش است و هر ساله تعداد ورزشکاران کم بینا و نابینا افزایش می‌یابد. جودوی نابینایان و کم بینایان در حال حاضر توسط انجمن جهانی ورزش نابیایان اداره و مدیریت می‌شود. جودو عبارت است از گلاویزی، پرتاب کردن و ضربات سبک ناگهانی و در آن اندام‌ فوقانی بیشتر از دیگر هنر‌های رزمی مانند کاراته و تکواندو فعال است. در جودو علاوه بر تکنیک‌های پرتابی، تکنیک‌های گلاویزی روی زمین نیز وجود دارد که شامل انواع نگهداشتن حریف روی زمین۲ (اصطلاحاً به میخ کشیدن حریف)، خفه کردن و انسداد موقت شریان‌های حیاتی گردن۳