کتاب روابط متقابل خلفا با خاندان پیامبر نشر مجمع جهانی اهل بیت

یکی از شبهاتی که در بحث امامت بر اساس بینش تشیع مطرح است، ناسازگاری این باور با سیره و روش امیر مؤمنان علی است. گفته می‌شود آنچه از سیرۀ آن گرامی ثابت است معاشرت و عدم منازعه وی با خلفا، پرهیز از درگیری آن حضرت با آنان، نام‌گذاشتن برخی از فرزندان خویش را به نام آنان، خیرخواهی و شرکت آن حضرت در مشورت و وصلت با آنان است و این حاکی از پذیرش خلافت آنان از ناحیۀ آن حضرت و مشروعیت خلافت آنان است. جزوه حاضر تحقیق و بررسی فشرده‌ای پیرامون این مسئله و پاسخ به شبهه مذکور است. در این جزوه کیفیت روابط آن حضرت با صحابه و خلفا و خانواده‌های آنان مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. پیش از این ‌که به بررسی این موضوع بپردازیم، لازم است چند مسئله یادآوری شود: ۱. شیعه امامیه گرچه به پیروی از کتاب و سنت مانند برخی از دانشمندان اهل‌سنت به این اصل که همه صحابه از عدالت برخوردار بوده‌اند معتقد نیست، ولی در مورد صحابه بر این مواضع تأکید دارد: الف) اهانت به تمام صحابه رسول الله از آن جهت که مصاحبت آن حضرت را داشتند، نه تنها جایز نیست که چنین مسئله‌ای موجب کفر و خروج از اسلام می‌باشد؛ زیرا کسی که یک صحابی‌را به حیث مصاحبت او با پیامبر مورد اهانت قرار دهد، اهانت وی اهانت به آن حضرت خواهد بود. ب) آیات کریمۀ قرآن و نیز سنت پیامبر بخش عظیمی از صحابه و یاران آن حضرت را مورد تمجید و ستایش قرار‌داده و از بخشی توبیخ و نکوهش به عمل آورده است. در برخی از آیات قرآن، تعبیرهای: «فَأُولئِکَ عِندَ اللَّهِ هُمُ الْکَاذبُونَ» و «... إِن جَاءَکُمْ فَاسِقٌ بِنَبَإ فَتَبَیَّنُوا...» و «وَإِذَا رَأَوْا تِجَارَةً أَوْ لَهْواً انفَضُّوا إِلَیْهَا وَتَرَکُوکَ قَائِماً» دربارۀ صحابه آن حضرت وارد شده است. -قسمتی از متن کتاب-