داستانهای عاشقانه از جمله موضوعات و مضامین ادب غنایی فارسی است که تعداد زیادی از شاعران فارسیزبان به آنها رغبت نشان دادهاند. بیشک این گرایش و توجّه به دلیل جاذبه و کشش اینگونه داستانها است. تجلّی عمدهی داستانهای عاشقانه بیشتر در قالب مثنوی است و به دلیل ساختار این منظومهها همهی انواع ادبی چون مدح، پند، هجو، وصف، مناجات و... را در خود جمع کرده است.
منظومههای عاشقانه بسطیافتهی شعر غنایی است. در غزل مفهوم عشق به اشارتی بیان میشود امّا در منظومهی عاشقانه همان مضمون باز و گسترده شده، در قالب داستانی کمال مییابد. آنچه در غزل انتزاعی و حکمی است در منظومهی عاشقانه صورت عینی و تفصیلی به خود میگیرد.
-قسمتی از متن کتاب-