موذنی ساده مینویسد اما در همان سادگی و با جادوی کلمات به درون روح کاراکترهای خود نفوذ میکند. شخصیت پردازیهای داستانی او آکندهاند از رفت آمدهای میان درون و بیرون ذهن و روان شخصیتها که او در مقام نویسنده با چیره دستی از عهده آن برآمده است. شخصیت های او در این مجموعه به شکلی ساختار میپذیرند که به سادگی و مداوم میان حال خود و آنچه در درون آنها در حال اتفاق است در رفت و آمد باشند.
این مجموعه داستان با استفاده از همین موضوع و نیز شگرد بهرهگیری از ساده نویسی و استفاده از کلمات و عبارتهای کاملا معمولی به دور از ایهام و استعارههای رایج در داستان نویسی مدرن، سبکی و نوشتاری منحصر به فرد در نویسندگی خلق میکند که طی آن نویسنده در عین سهل و ممتنع و ممتتد نویسی، روایت را در خدمت بازخوانی شخصیتها در دوجه درون و بیرون زیست آنها قرار میدهدو هر انسان را در قامت داستان بار دیگر خلق میکند.