این کتاب روایتی از تصویر تهران در سینمای ایران است. روایتی که در مثلث فضا، سینما و نگاه سینماگر به این شهر شکل گرفته است. شهر تهران در سینما، به شکلی تاریخی، تصویری آمیخته با نیرنگ و اضطراب و در عین حال هیجان داشته است و این اثر نیز درباره همین نگاه آمیخته با شک و اشتیاق نگاشته شده است.
در این کتاب تصویر شهر در آثار سه نسل از فیلمسازان سینمای ایران مورد مطالعه قرار گرفته است. گروهی متشکل از فیلمسازان دهه چهل مانند بهرام بیضایی، مسعود کیمیایی و داریوش مهرجویی و همچنین گروهی که اولین فیلم خود را در سال های شصت به انجام رسانده اند؛ افرادی مانند رخشان بنی اعتماد، مجید مجیدی و کیانوش عیاری و نهایتاً فیلمسازانی که طی دهه هشتاد به این عرصه وارد شده اند که پرویز شهبازی، هومن سیدی، عبدالرضا کاهانی و مصطفی کیایی در این گروه جای میگیرند.
در کتاب حاضر، اثر سینمایی چونان متنی گشوده برای تفسیر است. تفسیری که به گمان نویسنده میتواند دریچهای باشد برای فهم رابطه سینمای ایران، با تصویری که از شهر تهران در آن به یادگار مانده است.