گویند عطار در نودسالگی با مغولان مهاجم جنگید و جمعی از آنان را هلاک ساخت و سرانجام به روز دهم جمادیالثانی سال ۶۲۷ ﻫ.ق در دروازه شادیاخ نیشابور به دارش آویختند تا شمشیرِ گردنستیزِ آن پیر سالک از جولان بیفتد و هم در حال شمشیر برّان زبان نیز در کام کشد.
عطار چنین زیست که میباید و چنان به دار شد که میشاید.
فریدالدین ابوحامد محمد بن ابوبکر ابراهیم بن اسحاق، همان عطار کدکنی نیشابوری است که در سال ۵۳۷ ﻫ.ق در شادیاخ نیشابور یا کدکن، از اعمال آن شهر، ولادت یافت. دوران طولانی از حیات خویش را به شغل عطاری و گاه طبابت پرداخت که جسم را درمان کند و چون از چلّة تحبیب گذشت به یمن واقعهای، که شرح خواهیم داد، دگرگون شد و تغیّر پذیرفت و در سلک سالکان طریق مودّت درآمد که جان را درمان کند.