هدف از تألیف این کتاب، معرفی تئاتر سنتی ایران و هنرمندان آن است چرا که هنوز بسیاری از هنرمندان و دانشجویان و علاقهمندان به تئاتر سنتی، آنانی که قدمهای اول را برداشتند به خوبی نمیشناسند. لذا بر خود دیدم که به واسطهی همکاری و ارتباط با بسیاری از نامداران تئاتر سنتی ایران از جمله ذبیحاللهخان ماهری، مهدی مسری، سیدحسین یوسفی، محمود یکتا رجبی شمرانی (معروف به محمود ماستبند)، رضا عربزاده (معروف به رضا سورچی) و سعدالله زحمتخواه (معروف به سعدی افشار) و حسین کسبیان دست به قلم ببرم. در تمامی سالهای حضورم در تئاتر سنتی بر آن بودم که این بزرگان را بشناسم و بتوانم دربارهشان بنویسم. برای من صرفاً کار در تئاتر، سینما، تلویزیون و رسیدن به قلههای شهرت مطرح نبود بلکه به گذشتهی تئاتر سنتی، هنرمندان و زحمتکشان آن می اندیشیدم...
شاید حالا که به خط پایان زندگی نزدیک شدهام نمیدانم خط پایان این نوشته چه باید باشد، یاد کسانی که برای زنده کردن این هنر زحمت کشیدهاند یا دریغ از مردمی که خندیدن از ته دل را فراموش کردهاند و یا افسوس بر هنری که دارد از یادها میرود. ولی باید بگویم نمایش روحوضی در ارزشها و زیباییهای یک سنت تئاتری زنده است و خواهد ماند...