آندری مَکین (۱۹۵۷) نویسندهای است با تجربههای زیستی بسیار عجیب و تلخ. او که در سیبری به دنیا آمده و در اتحاد جماهیر شوروی رشد کرده بود، شیفتهی ادبیات و زبانِ فرانسه بود. مکین در هجرتی عجیب از پشتِ مرزهای شوروی خود را به فرانسه رساند و بعد سالها توانست خود را به عنوانِ نویسنده تثبیت کند و برای رمانِ وصیتنامهی فرانسوی جایزهی گنکور را نیز به دست آورد. او در داستانهای کتابِ عشقهای زودگذرِ ماندگار روایتهایی نوشته از مهمترین عنصرِ تشکیلدهندهی زندگیاش یعنی تناقضِ زیستن در دوران شوروی. داستانها که بهنوعی تکمیلکنندهی همدیگر هستند شخصیتهایی را روایت میکنند که در زندگی خود با اندوهها، ماجراها و عشقهای خاصی روبهرو شدهاند، زمان بر آنها گذشته و حالا روایتی از ایشان باقی مانده که مملو از تناقضها و دوگانگیهاست، امری که خود مکین نیز به آن گرفتار بوده به خاطرِ نوعِ زندگی خاصش؛ از طرفی روسی و از سویی فرانسویشده. به همین خاطر این داستاننویس درخشان مخاطبِ خود را با روایتهایی روبهرو میکند که در آنها احساسِ تلف شدنِ هویت و زندگی به چشم میآیند. داستانهایی جذاب و بدیع که نمایانگر قدرت اوست در ساختنِ جزئیاتِ شخصیت. مکین در فرانسه زندگی میکند و دو سال پیش نیز به عضویت آکادمی فرانسه درآمد.
فضای کتاب در یک حکومت توتالیتر، در فضای کمونیستی شوروی روایت میشود. تمامش لحظه هاییست که نویسنده به صورت عشق هایی کوتاه تجربه میکند، از انسان هایی که شاید در این زمانه کمتر مانندشان را ببینیم، انسان هایی که چشمانشان تا انتهای حیات فکر در اندیشه انسان میدرخشد.