کتاب دختری که او می شناخت نشر سنگ

از این‌ همه جا در فروشگاه دومینیک به او برمی‌خورم. داخل یخچال دنبال توت فرنگی‌هایی که در اسموتی صبحانه‌ام می‌ریزم می‌گردم که صدایی مردانه از جایی در سمت راست و خارج از دیدم می‌گوید: «آنیکا؟» لحن صدایش خالی از اطمینان است. از گوشه‌ی چشم، می‌توانم لحظه‌ای چهره‌اش را ببینم. ده سال است همدیگر را ندیده‌ایم و با وجود این‌که معمولاً برای به خاطر آوردن چهره‌ی افراد مشکل دارم، لازم نیست از او بپرسم خودش است یا نه. می‌دانم خودش است. تمام تنم می‌لرزد. مثل لرزش‌های خفیف ناشی از عبور قطاری در دوردست. از این‌که در معرض سرمای یخچال هستم، خوشحالم، چون حرارت بدنم به‌سرعت در حال بالا رفتن است. می‌خواهم درِ یخچال را ببندم، توت فرنگی‌ها را فراموش کنم و نزدیک‌ترین خروجی را پیدا کنم.