کتاب دفترهای واپسین; دفتر ششم احمدرضا احمدی نشر پندار تابان

ماه آسمانی در گوشه‌ی تقویم شکفت و زود مُرد ما می‌دانستیم در هیاهو متولد شده بودیم کتابی که اعتقادات ما در آن کتاب حک شده بود روی فرش افتاده بود ما اعتقاد به بیمارستان و چراغ‌های بیمارستان با رنگ‌های خاکستری داشتیم هرچه بود درد بود سرما بود گاهی تکه‌ای نان‌سوخته بود در اتاق‌های جهان پنهان شده بودیم و کسی خبر نداشت همه با معصومیت در اتاق‌ها را می‌زدند و در انتظار پاسخ بودند باغ مختصر در شب‌های مهتاب با آن‌زن بیوه‌ی قدکوتاه و فربه زمزمه‌ای از رویا و ترس بود در آن‌شب‌های مهتاب درد و زندگی و امواج دور دریا لمس‌شدنی و قابل باور بود فغان‌های ما در هنگام شام مهمانان را فراری داد فقط دختری با چشمان معصوم و مضطرب در سالن مانده بود.