کتاب دفترهای واپسین، دفتر هفتم احمدرضا احمدی نشر پندار تابان

شاید تشنگی ما را متوجه پنجره‌ی بسته کرد به ما گفته بودند این پنجره هیچ‌وقت باز نمی‌شود ما یک بار هم از سرما آموخته بودیم که شب و خیابان بی‌پایان است در تاریکی دو سه کبریت روشن کردیم اما پنجره در مه و دود گم بود از ملکوت بر سر ما ستاره ریخت اما این معنای خوشبختی نبود در تاریکی هم کسی نبود که دستم را در دستش بگذارم. -از متن کتاب-