کتاب ویترین خالی نشر چشمه

آینه‌ی قدّی‌اش را مثل یک کُلاژ پوشانده‌ام با عکس عکس‌هایی که هر شب خدا در ستاره‌ای یا سیاره‌ای دیگر به یک پلک زدن و بی‌هوا از من و مادرم می‌گیرد اما من در هیچ‌کدام از عکس‌ها نیستم… در پیاده‌رو، کنار یک مغازه ایستاده بود و با شور و وجدی ناگفتنی به ویترین خالی نگاه می‌کرد. رهگذران با نگاهی پرسشگر و ریشخندآمیز به او نگاه می‌کردند و رد می‌شدند. از رفتن به مهمانی منصرف شدم و به خانه برگشتم. باید شعر می‌نوشتم.