«تا وقتی که به وادی مورچگان رسیدند، مورچهای گفت: ای مورچگان، به لانههای خود بروید تا سلیمان و سپاهیانش در حالت غفلت و عدم شعور، شما را پایمال نکنند.»
ذهنم به خود مشغول میشود: نگاه عمومی مورچه را حشرهای ضعیف و ناتوان میداند و حتّی در شعر و ادب فارسی مورچهآزاری را مذموم میشمارد و این بیتردید، از دلسوزیِ مفرطِ ناشی از برداشت ضعف و ناتوانی مورچه سرچشمه میگیرد.
حکیم ابوالقاسم فردوسی شاعر بلندآوازهی ایران میفرماید:
میازار موری که دانهکش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است
و سعدی آن را تضمین میکند:
چه خوش گفت فردوسی پاکزاد
که رحمت بر آن تربت پاک باد
«میازار موری که دانهکش است
که جان دارد و جان شیرین خوش است»