هرانسانی در خلوت خویش فکر میکند، میاندیشد، به کسی، به جایی یا به چیزی، فرقی نمیکند. آن چه که مسلم است حتی در تنهایی و سکوت و تاریکی مطلق هم مغز آدمی بیکار نیست، با خودش یا دیگری ولی در اندرون خودش کلنجار دارد، حرف میزند. حاصل این کنکاشهای درون مغزی زمزمههایی است که هر کسی در خلوت خود با خویشتن دارد. ذهن ولگرد من هم در تنهایی خویش همه جا سرک میکشد و با خودش نجوا میکند. تنها با خودش. این چند برگ زمزمههایی است در تنهایی من.