کتاب گذر از عشق های سمی نشر انتشارات لیوسا

شاید درباره‌ی هیچ مفهومی در دنیا به اندازه‌ی ماهیت عشق بحث‌وجدل نشده باشد و از دیدگاه‌های گوناگون، ازجمله روان‌شناسی، عرفان، شعر، ادبیات و فلسفه، به تماشایش ننشسته باشند. راحت‌تر آن است که احتمال بدهیم تا پایان دنیا و زمانی که آخرین موجود زنده روی این کره‌ی خاکی نفس می‌کشد، بحث رازآلود عشق همچنان در جریان باشد. حال اگر چنین است، شاید یکی از وظایف انسان‌ها در مسیر زندگی و خودشناسی این باشد که نگاه تأمل‌انگیزتری به عشق بیندازند تا اگر روزی با این موجود افسانه‌ای مواجه شدند، بتوانند دیو را از پری تشخیص دهند یا دست‌کم بدانند که چرا و کجای چنین حسی ایستاده‌اند. عشق را می‌توان به بندبازی روی طناب زندگی تعبیر کرد که اغلب می‌بینیم تعداد به‌سلامت به‌انتهارسیده‌ها قدری اندک است، شاید به دلیل تفسیرها یا انتظارات اشتباه و بیش از حد از عشق باشد. شاید اشتباهمان این است که گمان می‌کنیم عشق باید لزوما ما را به مقصدی برساند، نفعی برایمان داشته باشد یا چیزی عایدمان کند. شاید به دلیل درک اشتباهمان از عشق و تجربه‌های اندک و غلطِ عاشقی یا منع‌کردن از آن و محکوم‌کردن عاشقی باشد. شاید ممانعت از عشق و عاشقی به دلیل آسیب‌هایی است که فرد و اطرافیانش در زندگی متحمل شده‌اند. دلایلش در هر ابهامی هم که نهفته باشد، تنها یک نظر قطعی دراین‌باره وجود دارد: می‌توان عشق را واقع‌گرایانه شناخت و با آن برخورد کرد، حتی نگاهی علمی به آن انداخت. می‌توان در کارگاه‌های تفکر روان‌شناسی، آن را روی میز گذاشت و کالبدشکافی روانی‌اش کرد. شاید اگر خودمان را خوب بشناسیم، دیگر کم‌وکاستی‌ها و کمبودهای عاطفی گذشته برایمان پنهان و سرکوب‌شده نباشد. شاید اگر تفاوت آرزو و رؤیاهایمان را تشخیص دهیم، در برخورد با موجود فتّانی در لباس عشق، با چشمان نیمه‌بینا و احساسی گیج و گنگ برخورد نکنیم، کارت اعتباری عاشقی‌مان را جایی به‌اشتباه خرج نکنیم، آسیب نخوریم و آسیب نزنیم و در مسیر زندگی‌مان، در دست‌اندازهای کوره‌راه نیفتیم، از زندگی عقب نمانیم و حسرت‌های بی‌پایه را بر شانه‌های خود نگذاریم و حمل نکنیم، خودکشی نکنیم و اسید نپاشیم و چه بسا از خود احمق یا مجرم نسازیم، خود را بی‌اعتبار و سبک‌مغز جلوه ندهیم. فراموش نکنیم که ورای مجنون‌شدن‌های دیوانه‌وار، دشتی وجود دارد به نام واقعیت که انسان ناچار است در آن زندگی کند. ازاین‌رو، باید بتوانیم عشق اصیل و سازنده را از سیاه‌چاله‌ای در لباس عشق تشخیص دهیم؛ یعنی بخوانیم و بیاموزیم و خود را تعلیم دهیم تا عشق سازنده را از عشق مجازی تمیز دهیم.