برای بازیابی امید، باید با واقعیت دنیای خود روبهرو شویم.
برخی بر این باورند که کشور ما رو به زوال است، بدترین اتفاقات در راه است و تمدن ما درحال پژمردن است و این انزوا یا کشمکش مدنی فقط در افق ما قرار دارد. آنها فکر میکنند که برای محافظت از خود در برابر تحولات بزرگی که پیرامون جهان درحال رخ دادن است باید به عقب برگردیم و دستورالعملهای قرن گذشته را بهکار گیریم.
دیگران تصور میکنند که فرانسه میتواند با روند آهسته و نزولی خود ادامه دهد که این تردستی سیاسی – نخست حزب چپ و سپس راستگرایان – به ما امکان نفس کشیدن میدهد. همان چهرهها و همان افرادی که مدت زیادی در این کشور حضور داشتند.
اطمینان دارم که همۀ آنها اشتباه میکنند. این الگوها و دستورالعملهای آنهاست که بهسادگی شکست خورده است. فرانسه در کلیت خود شکست نخورده است. کشور تا حدی از این موضوع آگاه است و آن را حس میکند و «جدایی» بین مردم و افرادی که آنها را اداره میکنند از آنجا نشئت میگیرد.
اطمینان دارم که کشور ما قدرت، مقاومت و تمایل برای پیشرفت را دارد. تاریخ و مردم آن این موضوع را امکانپذیر میکنند.