خلاصی اولین نمایشنامهی مارشا نورمن، نویسندهی آمریکایی، محرکی برای تفکر به نظام اجتماعیِ حاضر است؛ یک انتقاد به این واقعیت که افراد سابقهدار در مواجهه با جهان بیرون شانسی ندارند. برچسبهایی که به افراد زده میشوند، بر روی آنها و برداشت دیگران از آنها تأثیر میگذارد. این برداشتها رفتار یک فرد را به انحراف از نظام اجتماعی یا انطباق با آن هدایت میکند. مارشا نورمن بهعنوان یک نویسندهی زن، با توجه به تعاملات اجتماعی پیچیدهی قرن بیستم، در این نمایشنامه تئوری برچسبگذاری را با فمینیسم ادغام میکند و موقعیت زنان را بهعنوان قشر آسیبپذیر جوامع به تصویر میکشد. او نشان میدهد که چگونه و تا چه حد زندگی یک فرد تحت تأثیر جامعه، بهخصوص مردان، است. این بدان معنا است که آنها نمیتوانند بهعنوان هویتهای مستقل، مشخص و کامل عمل کنند. غالباً در نمایشنامههای نورمن، زنان و مردان انتظارات و درک متضادی دارند و مکالمات آنها با سوءتفاهم، فریب یا خصومت شکل میگیرد. بهطور کلی نورمن، نمایشنامههای خود را با هدف تعیین میزان استقلال زنان در جامعهی آمریکا مینویسد، تا با آشکارسازی ریشههای ستم زنان که شامل شرایط و نهادهایی است که باید کاملاً تغییر داده شوند، توانایی زنان برای انتخاب و همچنین خودمختاری آنها به فعلیت برسد.