این مجموعه از ۲۵ قطعه شعر تشکیل شده است که غزلها ۱۹ قطعه، سپیدها ۳ قطعه، دوبیتیها ۹ قطعه و رباعیها ۴ قطعه هستند. این کتاب نام خود را از اولین شعر این مجموعه که غزلی با همین نام است، گرفته است. غزلی عاشقانه که با این مطلع آغاز میشود: «بالا بلند خاطره دلبخواه من ای چشمهات پنجره رو به ماه من تنها نه من به خنده تو خیره ماندهام دنیا نشسته است در عمق نگاه من» در غزلی با عنوان «این شعر» تلاش شاعر را برای خلق غزلِ فرم با عدول از معیارهای رایج غزل میبینیم: «این شعر باید صندلی داشته باشد/ تا دختری - که تویی/ بیاید و روی آن بنشیند یک صندلی که ربط ندارد به ماجرا یک صندلی که هیچ نمیدانم از کجا... ناگاه چُرت گیج مرا پاره میکند جیغی بنفش، ترمز بیحال زانتیا راننده میگریست و من پشت پنجره خیره به عشق، خیره به پایان ماجرا این شعر باید سنگ قبر داشته باشد/ تا پسری - که منم/ بیاید و روی آن بنشیند»