کتاب بهلول و قصر بهشتی و یک حکایت دیگر نشر برف

یکـی بـود یکـی نبـود. روزی از روزهـا بهلـول بـه فکـر افتـاد بـه بیابـان بـرود و مقـداری خـاک بیـاورد. پـس چنیـن کـرد. سـوار چـوب دستی اش شـد و رفـت. مقـداری خـاک نـرم در کیسه ای ریخـت و بـه بـازار شـهر بغـداد برگشـت. از میانه ی بـازار مقـداری آب آورد و روی آنهـا ریخـت و گِلـی نـرم درسـت کـرد. از گِل، چیـزی میسـاخت. کمکـم مـردم دور او جمـع شـدند و بـا خـود گفتنـد: «ایـن بهلـول دیوانـه بـاز چـه در سـر دارد؟!» زُبیـده، همسـر هـارون الرّشـید، او را دیـد و پرسـید: «چـه میکنـی؟»...