در همین مجال آغازین و کوتاه بگویم که من بیشتر یک نمایشنامهنویسم، اینرا به شهادت کارنامهام میگویم و نه جز آن. اما عادت نوشتن شعرگونههایی وصف حال از زمانیکه پشت لب سبز شد با من بوده و مانده. این دومین مجموعهی انتخابی از میانِ خیلِ دلنوشتههای نمایشنامهنویس، پیش روی شماست. اولی واگویه در مسیر وهم و امید بود و اینکه به مهر گوشهای شما ورق میخورد دلنوشتههای پراکنده از سال ۱۳۷۲ تا ۱۳۹۶ است با نام مکاشفهی مؤخر. مرا نمایشنامهنویسی ناشاعر بدانید غرقِ در شعر.