ناظم حکمت یکی از برجستهترین شاعران و نمایشنامهنویسان آزادیخواه لهستانیتبار ترکیه بود. حکمت اما در سرودن اشعارش، قالبهای شعر کهن را درهم ريخت و شعر نو ترکيه را بنيان نهاد. دريافت او آن بود که آن قالبها کلام او را زندانی وزن و قافيههای دشوار میسازد. با اين کار، او گسترهی وسيعتری را فراروی خود قرار داد که از مرزهای کشورش فراتر میرفت و جهانی را دربر میگرفت. ناظم حکمت را به جرأت میتوان پدر شعر نو ترکيه دانست. محتوای انسانی و آزادیخواهانهی اشعارش و سبک و زبانی را که برای سرودن برگزيده بود، شعر او را به فراسوی مرزهای ترکيه کشاند و محبوبيت او را دوچندان ساخت. ناظم با شاعران، نويسندگان و هنرمندان متعهد و مبارز بسياری چون «آراگون»، «پابلو نرودا»، «نيکلاس گيلين» و «سارتر» باب دوستی و آشنايی گشوده بود. زندگی و اشعار او در جهان حس احترام و همدردی بسياری را نسبت به او برانگيخت. از همين رو زمانی که در بند بود، تلاش زيادی برای آزادی او صورت گرفت. او در سال ۱۹۵۱، مخفيانه استانبول را ترک کرد و همان سال نيز دولت ترکيه از او سلب تابعيت کرد. در مجموع هفده سال از عمرش را در زندان گذراند و سالهای پايانی عمر را در تبعيد. در آغاز در کشور بلغارستان زندگی میکرد و سپس تا زمان مرگ در شوروی سابق زيست. او در سال ۱۹۵۲ با «پابلو نرودا» آشنا شد و در همين سال جايزهی صلح را نيز دريافت کرد و در ۱۹۵۵ در کنگرهی صلح «هلسينکی» شرکت کرد.
منظومهی «ژوکوند و سی یا او» از سرودههای ناظم حکمت است که به یاد دوست همدانشگاهیاش «هسییا او سان» جوان چینی انقلابی در مسکو آن را سرود.