مثنوی مولوی یکی از شاهکارهای گرانسنگ گنجینهی زبان و ادب فارسی است که قرنهاست جویندگان راستین رستگاری و تشنگان دریای معرفت و حقیقت را راه نموده و سیراب ساخته است. خیزابههای خروشان این دریای معرفت چنان است که اکنون همی جویندگان و رهروان راه روشنایی و حقیقت را با هر زبانی شیفته خود ساخته و هر روز در جامهی ترجمهای نو و به زبانی دیگر رهنمای گروه بسیاری از انسانها میگردد. داستان «طوطی و بقال» یکی از داستانهای شیرین و آموزندهی این کتاب بزرگ است که آدمی را برحذر میدارد از اینکه کار رهیافتگان و پاکان را با خود قیاس کند و خود را چ ون آنان بپندارد، و از نعمت پیروی آنان و رسیدن به سعادت محروم ماند.