کتاب لَنس ولادیمیر نابوکوف نشر سیفتال

خیابان فرعی که در امتداد مسیر یکی از تراموا‌ها کشیده شده بود از نبش یک خیابان اصلی شلوغ آغاز می‌شد. این خیابان بدون وجود ویترین مغازه‌ها و شور و حال آن، مدت‌ها بود که در بی‌اهمیتی به‌سر می‌برد. سپس میدان گردی بنا شد (با چهار نیمکت و باغچه‌ای از گل‌های بنفشه) که تراموا دور آن‌را با نارضایتی و صدای گوش‌خراش سوهان‌مانندی می‌پیمود. این‌جا بود که نام خیابان عوض و زندگی تازه‌ای آغاز شد. در سمت راست، مغازه‌ها پدیدار شدند: میوه‌فروشی‌ها‌ با خروارهای هرمی‌شکل پرتقال‌ها، یک توتون‌فروشی که عکسی از یک ترک جذاب داشت، یک اغذیه‌فروشی با مارپیچی از سوسیس‌های پرگوشت قهوه‌ای و خاکستری و سپس به یک‌باره، یک مغازه‌ی پروانه‌فروشی آن‌جا بود. شب‌ها و مخصوصاً وقتی هوا رطوبت داشت و آسفالتْ مانند پشت خوک‌آبی می‌درخشید، عابران برای لحظه‌ای ایستادن مقابل آن درنگی می‌کردند که نمادی از هوای مطبوع بود. حشرات به‌نمایش‌درآمده، بزرگ و زیبا بودند. مردم با خود می‌گفتند «عجب رنگایی‌ ـ خیره‌کنند‌ن!» و به‌آرامی ‌زیر نم‌نم باران پیش می‌رفتند. بال‌هایی با طرح‌های چشم‌مانند که با شگفتی گشوده شده بودند، اطلسی آبی که به‌خاطر براقی‌اش سوسو می‌زد، جادوی سیاه ـ این‌ها برای مدتی در خیالات آدم غوطه‌ور می‌شدند تا این‌که سوار تراموا می‌شد یا روزنامه‌ای برمی‌داشت، و موارد دیگر نیز فقط چون چیزهایی علاوه بر پروانه‌ها از جمله یک گوی، مدادها و جمجمه‌ی یک میمون روی دفترچه‌ها در ویترین بودند، در یاد آدم می‌ماند.