نوشتن در تاریکی

همه شگفت‌زده رو به تماشاگر خیره شده‌اند و هر از گاه ناباورانه به هم نگاه می‌کنند. محمد کنار نیما نشسته و گوشی تلفن هم‌راهی را به گوش خود چسبانده. نوشین: من خواب نیستم؟ این‌ واقعی‌‌ه؟ این واقعن تل‌ویزیون خودمون‌ه؟ منوچهر: دارن این‌کارها رُ می‌کنن که مردم‌ُ بکشونن پای صندوق رأی. گیتا: دلیل‌‌ش هر چی می‌خواد باشه، این اتفاق خوبی‌‌ه.‌ هیچ فکرش‌ُ می‌کردی توی تل‌ویزیون هم‌چین برنامه‌ی؟ مرجان: آخه به گروه خون این‌ها نمی‌خوره این برنامه‌ها. یه دلیلی داره که ما نمی‌دونیم. نیما: هیچ دلیلی نداره جز این‌که این مرتیکه داره با حرف‌هاش رأی گدایی می‌کنه. پدرام: این بدون اجازه این حرف‌ها رُ نمی‌زنه سکوت و شگفتی از آن‌چه که می‌بینند. نوشین: ببین چه‌طور داره با بیست‌وپنج حرف می‌زنه؟ رسمن داره بازجویی‌ش می‌کنه. سکوت و شگفتی از آن‌چه که می‌بینند. نیما: کاش یکی اینُ ضبط کرده باشه. به خدا این تاریخی‌‌ه.‌ گیتا: فکر می‌کنین تکرارش‌ُ بذارن؟ دیگران می‌خندند. گیتا: جدی گفتم. محمد: دوست‌هات می‌دونن صداهاشون‌ُ ضبط می‌کردی؟ نیما: نه. محمد: به من بگو این‌ها کی‌‌ن؟ نوشین: من خواب نیستم؟ این‌ واقعی‌‌ه؟ این واقعن؟ محمد: این اسم‌ش چی‌‌ه؟ نیما: نوشین. محمد: نوشینِ چی؟ نیما: ستوده... -از متن کتاب-