کتاب می خواهم چراغ این خانه روشن بماند نشر نورالشهدا

کتاب خاطرات جانباز عباسعلی گلوی اولین هبه‌ی حضرت عباس (ع) به حقیر بود. کلیدی که مرا به دنیای ایثارگران راه داد و با خوبان محشور کرد. خدای را شاکرم که اوقاتم را در این دنیای خالص بی‌غبار و ساده و صمیمی گذراندم. مطالعه‌ی کتاب‌های دفاع مقدس عمده‌ترین حجم مطالعاتم را تشکیل می‌دهد. خیلی وقت‌ها خاطرات شهدا را در کتاب‌هایی مثل گلستان یازدهم، دختر شینا، خداحافظ سالار، یادت باشه و... خوانده‌ام و با این‌که واقف بودم که کتاب خاطرات شهید را می‌خوانم هرچه که پیش می‌رفتم و به لحظه‌ی شهادتش نزدیک می‌شدم دوست داشتم قهرمان کتاب، شهید نشود. بارها تاریخ شهادت را با روند خاطرات چک می‌کردم و البته هرچه قطر نخوانده‌های کتاب نازک‌تر می‌شد دلهره‌ی از دست دادن بزرگ‌مرد کتاب بیشتر می‌شد و بالاخره هرمان از دست دادن این شهدا قلبم را مالامال از غم می‌کرد. الحمدالله در کتاب «می‌خواهم چراغ این خانه روشن بماندم» چراغ آن خانه هنوز روشن است و عباسعلی گلوی چند کوچه آن‌طرف‌تر زندگی می‌کند. جوانی از جنس جوانان پرشور و مومن و بی‌ادعای سال‌های انقلاب و دفاع مقدس. جوانی که، با شهدا هم‌نفس شده است و آن روزگار را تجربه کرده است.