کتاب ونسای غمگین من نشر انتشارات نسل روشن

برای رفتن به سر کار آماده می‎شوم. همین‎طور که موهایم را حالت می‎دهم، صفحۀ فیس‎بوک را بالا می‌آورم؛ پستی که هشت ساعت پیش بارگذاری‎ شده، تا حالا ۲۲ بار به اشتراک گذاشته ‎شده‎ و ۸۷۵ نفر آن ‎را پسندیده‎اند. پیراهن و دامن مشکی پشمی خود را می‎پوشم، گزینۀ به‎روزرسانی صفحه را می‎زنم. زیر کاناپه دنبال کفش‎های تخت مشکی‎ام می‎گردم. دوباره به‎روزرسانی می‎کنم. اتیکت طلایی اسمم را به یقه‎ام وصل می‎کنم، دوباره به‌روزرسانی می‎کنم. هر لحظه، تعداد پسندها بالا و بالاتر می‎رود و تعداد نظرات چندبرابر می‎شوند. «تو خیلی قوی هستی!» «تو خیلی شجاعی!» «این دیگه چه هیولاییه که این کارو با یه بچه کرده؟!» آخرین پیامی که چهار ساعت پیش برای استرین فرستادم را چک می‎کنم: «خب، خوبی؟»او هنوز پاسخ نداده، حتی آن ‎را نخوانده ‎است. طور دیگری می‎نویسم: «اگه حرفی داری گوش میدم.» ترجیح می‎دهم پاکش کنم و به جای آن، چندین علامت سؤال پشت سر هم برایش بفرستم. چند دقیقه صبر می‎کنم؛ تصمیم می‎گیرم با او تماس بگیرم، اما وقتی به منشی تلفنی وصل می‎شود، پشیمان می‎شوم. تلفن را در جیبم می‎چپانم و همین‎طور که به سرعت در را پشت سرم می‎بندم، از آپارتمانم بیرون می‎زنم. لازم نیست خودم را به آب و آتش بزنم؛ این گند را او به بار آورده‎، مشکل خودش است نه من! در محل کار، پشت میز مهمان‎یار گوشۀ لابی هتل می‎نشینم و به مهمانان توصیه می‎کنم کجا بروند و چه غذایی بخورند. این فصل پر گردشگر هم رو به اتمام است؛ این‌ها آخرین گردشگرانی هستند که قبل از شروع زمستان برای دیدن طبیعت به مین آمده‎اند. در حالی که بی‎وقفه لبخند بر لب دارم، اما از درون غمگینم.