کتاب کوتاه مثل آه نشر فانوس دنیا

«اندوه، عبور انسان از حالتی والا به حالتی با کمال ولی در سطحی پایین­تر است.» (اسپینوزا) صبح، خیلی زود از خواب بیدار می­شوم. هنوز هوا کاملاً تاریک است. چشمم را می­بندم تا دوباره بخوابم؛ امّا خوابم این‌بار آن‌قدرها عمیق نیست. روی ساحلی خاکستری و حزن­انگیز؛ در نیمه راه بین واقعیت و وهم قرار دارم. فکر می­کنم چراغ را روشن کنم بهتر است و کتابی بخوانم؛ تا از هزارتویی که افکارم را در هم پیچیده؛ رها کنم: ولی خستگی رمقم را چیده و توان هیچ کاری ندارم؛ می­روم تا خاطرات خوش گذشته را مرور کنم. طوری هرازگاهی به آن­ها می­رسم که با واقعیت اشتباهشان می­گیرم. ولی شعور؛ انسان را از تلاطم‌های روحی خلع­سلاح نمی­کند؛ بلکه او را از خاطره­ای به خاطره­ای دیگر می­کشاند. طرف دیگر سرم را روی بالش برمی­گردانم چون عادت دارم همیشه طرف راست سرم را روی بالش بگذارم. از زمانی که با زندگی وداع کرده‌ای، چهره­ی مُرده­ی ترا می­بینم که در قسمت خالی رختخوابم جمع شده­ای؛ با چشم­های باز؛ صورت رنگ پریده و پریشان، و دستان آویخته با پنجۀ باز می­بینم که در طرف خالی رختخواب جمع شده­ای، طوری‌که به من جرأت می­دهی دلهره نداشته باشم. آن روز ساعت­ها نگاهت می­کردم، دستت را که سرد می­شد، در دست گرفته بودم و صورتت را نوازش می­کردم، حس می­کردم روی تختخواب در ساحلی با آرامش دراز کشیده­ام، و به علت زنده بودنت بی­اراده به وسیله جریان غیرقابل مقاومتی به طرفت کشیده می­شدم... -از متن کتاب-