اختلال طیف اوتیسم یکی از شایعترین اختلالهای عصبی- تحولی تشخیص داده شده در دوران کودکی است که گروه بزرگی از اختلالهای ناهمگن را شامل میشود. این اختلال عموماً شامل نشانههای بسیاری است که این نشانگان در سه حوزه تقسیم میشوند: ۱) نارسایی در تعاملات اجتماعی، ۲) نارسایی در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، و ۳) الگوهای تکراری و کلیشهای رفتارها و علائق. همه اختلالهای مربوط به طیف اوتیسم با درجاتی متفاوت، از این نشانهها برخوردار هستند. رفتارهای خودآسیبی، پرخاشگری، فزونکنشی، ناتوانی در بیان هیجان خود اغلب نتیجه محدودیتهای این اختلال میباشد. این اختلال بر تمامی جنبههای تحولی کودک تأثیر منفی گذاشته، به گونهای که ۷۵ تا ۸۰ درصد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، مبتلا به کمتوانی ذهنی نیز هستند. میزان شیوع این اختلال در اکثر فرهنگها و جوامع از هر ۵۹ کودک ۱ مورد برآورد شده که این میزان در پسران شش برابر دختران میباشد.