معرفی، خرید و دانلود کتاب آرایه های گچی در معماری دوره اسلامی اصفهان

سنگ گچ یا ژیپس، به‌عنوان فراوان‌ترین مادۀ معدنی از خانوادۀ مواد سولفاته در طبیعت شناخته شده است. تاریخ چند هزار سالۀ معماری و ساخت ابنیه به‌طور نزدیکی با استفاده از ملاط‌های معدنی مختلف عجین شده است. از بین ملاط‌های معدنی استفاده‌شده در آثار معماری، گچ یکی از قدیمی‌ترین مصالح ساختمانی شناخته شده است. دسترسی آسان و بوم­آورد بودن مواد خام اولیه، هزینۀ کم و سهولت تولید، آماده‌سازی و عمل­آوری خاصیت ‌گیرش سریع و امکان کنترل زمان این گیرش، شکل‌پذیری مناسب به شیوه‌های مختلف، همچنین قابلیت رنگ­آمیزی یا آمیخته شدن با رنگ از جمله دلایلی است که در منابع در ارتباط با کاربرد گستردۀ این ماده از دوران پیش از تاریخ تاکنون، به­ویژه در مناطقی که منابع سنگ و چوب کمیاب بود، آورده شده است. گچ به احتمال زیاد برای نخستین بار در خاورمیانه یعنی جایی­که منابع عظیمی از کانسارهای گچ وجود داشت، مورد استفاده قرار گرفت. بررسی آثار باقیمانده از گذشتگان، نشانگر این مهم است که تحول اساسی و گسترش استفاده از گچ، در سرزمین‌های شرق و به­ویژه در ایران، آغاز شد. برخی منابع، آغاز به­کارگیری گچ در تهیۀ ملاط و سفیدکاری ساختمان را به ایران نسبت می‌دهند و برخی از پژوهشگران نیز به صراحت، ابداع گچکاری و تزیین­های گچی در معماری را به ایرانیان نسبت داده­اند. اما آنچه مسلم است این­که ویژگی‌های ممتاز گچ، متناسب بودن آن با شرایط اقلیمی ایران، همچنین دسترسی آسان کاربران موجب شده تا گچ، از دوران پیش از تاریخ، در موارد مختلفی چون ملاط چسباننده، اندود پوشاننده، بستر مناسب برای دیوارنگاری یا در قالب آرایشی یگانه در این سرزمین به­کار گرفته شود.