خانواده پنج نفره باغچهبان آغازگر راه نو و دانش جدید در عرصه تعلیم و تربیت به ویژه برای ناشنوایان بوده است. آنان شنوایانی هستند که بیش از هر کس دغدغه رشد و بلوغ عزیزانی را داشتند که فاقد گفتار و شنوایی بودهاند.
در رأس این خانواده، مرحوم جبار عسگرزاده مشهور به باغچهبان (۱۲۶۴- ۱۳۴۵) قرار دارد؛ او انسان زحمتکشی است که با دست تنها و فاقد امکانات ولی با عزم آهنین و قلبی مالامال از عشق به جامعه، قدمهای بلندی برای آموزش و پرورش ایران زمین و بعد برای پیشرفت فرهنگی ـ اجتماعی ناشنوایان برداشت. به طوری که دِیْن او بر همه آحاد ایرانیان مبرهن و واضح است. تاکنون درباره او چند کتاب و چندین مقاله تألیف و منتشر شده اما هنوز بسنده نیست و خلأهایی احساس میشود؛ به ویژه لازم است درباره مرحوم باغچهبان کتابهای مرجع تولید و منتشر گردد.