رژیمهای بینالمللی هم بهعنوان «متغیر مستقل» و هم بهعنوان «متغیر واسطهای» مطرح میشوند. در نقش متغیرهای واسطهای، در چارچوب قدرت تعریفشده و ابزار مکمل سیاست خارجی و امنیتی صاحبان قدرت در عرصۀ بینالمللی محسوب میشوند. اما وقتی رژیمهای بینالمللی بهعنوان متغیر مستقل مطرح میشوند، در حقیقت بهعنوان مبنا و مجرایی برای افزایش و ارتقای سطح همکاریها در یک حوزۀ موضوعی خاص قلمداد میشوند. در این چارچوب رژیمهای بینالمللی موجودیتهای بینالمللی هستند که با کمک دولتها برای نظارت بر رفتار یکدیگر شکل میگیرند و ممکن است برخی رفتارها را غیرمشروع و برخی دیگر را مشروع کنند.