برخلاف رویکرد سنتی در نشانهشناسی، که صرفا بر ساختار متن متمرکز بود و به عبارتی رشتهای بود انتزاعی که به کردوکارهای واقعی جهان ربطی نداشت، رویکردی که در این کتاب با عنوان «نشانهشناسی فرهنگی» مطرح میشود در پی مطالعه فرایندها و رویههایی است که معنا با کثرت زبانیاش درون آنها وجود دارد. هر چند آغاز این رویکرد با منظر متن گراست، اما ابزارهای نظری و روشی در اختیار دارد که میتوان «معنا در عمل» یا رویههای فرهنگی و اجتماعی را که برای مدیریت معنا به کار میروند، مطالعه کند.