این پژوهش، فعالیت نظری و انتقادی فیلمساز ایرانی مرتضی آوینی را به جامعه علمی ایتالیا شناسانده است، و دریافت و فهم وی از سینمای مستند را با نظریههای کلاسیک سینما(کراکائو، بازن و میتری) و نظریههای معاصر آن(دادلی اندرو، دیوید بوردول و کریستین تامپسن) با فعالکردن شبکهای از اتصالات و روابط و همچنین با ساختن روش این گفتو گو روبرو کرده است.